Spośród wszystkich zespołów, które pojawiły się w bezpośrednim następstwie punk rocka pod koniec lat 70., niewiele z nich było tak trwałych i popularnych jak The Cure. Prowadzony przez liczne wcielenia gitarzysty/wokalisty Roberta Smitha (urodzonego 21 kwietnia 1959 r.), zespół stał się znany ze swoich powolnych, ponurych wirów i upiornego wyglądu Smitha, wizerunku publicznego, który często ukrywał różnorodność muzyki Cure'a. Na początku Cure grał poszarpane, ostre popowe piosenki, po czym powoli ewoluował w bardziej teksturowany strój. Jako jeden z zespołów, który położył podwaliny pod goth rock, grupa stworzyła wznoszące się warstwy gitar i syntezatorów, ale do czasu, gdy goth pojawił się w połowie lat 80-tych, Cure odszedł od gatunku. Pod koniec lat 80. zespół wkroczył do głównego nurtu nie tylko w rodzimej Anglii, ale także w Stanach Zjednoczonych i różnych częściach Europy. The Cure pozostawał popularnym remisem koncertowym i wiarygodnym sprzedawcą płyt przez całe lata 90-te, a ich wpływ można było wyraźnie usłyszeć na nutach nowych zespołów w nowym tysiącleciu, w tym wielu, które miały niewiele wspólnego z gotykiem.
Pierwotnie nazywany Easy Cure, zespół został założony w 1976 roku przez szkolnych kolegów Smitha (wokal, gitara), Michaela Dempseya (bas) i Laurence'a "Lola". Tolhurst (bębny). Początkowo grupa specjalizowała się w mrocznym, nerwowym gitarowym popie z pseudoliterackimi tekstami, o czym świadczy inspirowany przez Alberta Camusa "Killing an Arab". Kaseta demo z "Killing an Arab" trafiła w ręce Chrisa Parry'ego, przedstawiciela A&R w Polydor Records; do czasu otrzymania taśmy nazwa zespołu została skrócona do Cure. Parry był pod wrażeniem tej piosenki i zaaranżował jej wydanie w niezależnej wytwórni Small Wonder w grudniu 1978 roku. Na początku 1979 roku Parry opuścił Polydor i założył swoją własną wytwórnię płytową Fiction, a The Cure był jednym z pierwszych zespołów, które podpisały kontrakt z początkową wytwórnią. W lutym 1979 roku ukazała się ponownie płyta "Killing an Arab", a Cure rozpoczął swoją pierwszą trasę koncertową w Anglii.
Debiutancki album Cure'a, Three Imaginary Boys, został wydany w maju 1979 r. i zebrał pozytywne recenzje w brytyjskiej prasie muzycznej. Jeszcze w tym samym roku grupa wydała single "Boys Don't Cry" i "Jumping Someone Else's Train". W tym samym roku Cure wyruszyła w ważne tournee z Siouxsie i Banshees. Podczas trasy gitarzysta Banshees'ów, John McKay, opuścił grupę, a Smith poszedł w stronę zaginionego muzyka. Przez najbliższe kilkanaście lat Smith często współpracował z członkami Banshees.
Pod koniec 1979 roku Kuracja wydała singiel "I'm a Cult Hero," pod nazwą "Cult Heroes". Po wydaniu singla, Dempsey opuścił zespół, by dołączyć do Associates; na początku 1980 roku został zastąpiony przez Simona Gallupa. W tym samym czasie Cure dodał klawiszowca Mathieu Hartley'a i zakończył produkcję na drugim albumie zespołu, Seventeen Seconds, który ukazał się wiosną 1980 roku. Dodatek klawiszowca poszerzył brzmienie grupy, które obecnie jest bardziej eksperymentalne i często obejmuje powolne, mroczne dźwięki. Mimo to, zespół wciąż pisał popowe haki, o czym świadczy pierwszy brytyjski przebój grupy, "A Forest", który osiągnął swój szczytowy punkt 31. Po wydaniu Seventeen Seconds, Cure rozpoczął swoją pierwszą światową trasę koncertową. Po australijskiej części trasy, Hartley opuścił skład, a jego dawni koledzy z zespołu zdecydowali się kontynuować bez niego, wydając w 1981 roku swój trzeci album (Faith) i oglądając go na szczycie listy przebojów na 14 miejscu. Faith zrodziła także mały, przebojowy singiel "Primary". Czwarty album Cure'a, introspekcyjna, pełna zagłady Pornografia, ukazał się wkrótce po nim w 1982 roku. Pornografia jeszcze bardziej poszerzyła krąg ich kultowej publiczności i złamała brytyjski Top Ten. Po zakończeniu trasy koncertowej Pornography, Gallup opuścił zespół i Tolhurst przeszedł z perkusji na klawisze. Pod koniec 1982 roku Cure wydali nowy singiel, taneczny "Let's Go to Bed".
Większość początku 1983 roku Smith poświęcił Siouxsie i The Banshees, nagrywając wraz z zespołem płytę Hyaena i występując jako gitarzysta zespołu w trasie towarzyszącej albumowi. W tym samym roku Smith założył również zespół z basistą Banshees Stevem Severinem; po przyjęciu nazwy The Glove, grupa wydała swój jedyny album, Blue Sunshine. Pod koniec lata 1983 roku, nowa wersja "The Cure" - z udziałem Smitha, Tolhursta, perkusisty Andy'ego Andersona i basisty Phila Thornalleya - zebrała i nagrała nowy singiel, żartobliwy utwór o nazwie "The Lovecats". Utwór został wydany jesienią 1983 roku i stał się największym dotychczasowym hitem grupy, osiągając siódme miejsce na brytyjskich listach przebojów. Nowy skład The Cure wydał The Top w 1984 roku. Pomimo popowych przechyleń przebój numer 14 "The Caterpillar", The Top był powrotem do ponurych krajobrazów dźwiękowych Pornografii. Podczas światowej trasy koncertowej wspierającej The Top, Anderson został zwolniony z zespołu. Na początku 1985 roku, po zakończeniu trasy, Thornalley opuścił zespół. The Cure odnowił swój skład po jego odejściu, dodając perkusistę Borisa Williamsa i gitarzystę Porla Thompsona; Gallup powrócił na basie. Później, w 1985 roku, The Cure wydali swój szósty album, The Head on the Door. Album ten był najbardziej zwięzłym i zorientowanym na pop albumem, jaki grupa kiedykolwiek wydała, co pomogło wysłać go do brytyjskiego Top Ten i do numeru 59 w USA, po raz pierwszy kiedy zespół złamał American Hot 100. "In Between Days" i "Close to Me" - oba wyrwane z The Head on the Door - stały się znaczącymi brytyjskimi przebojami, a także popularnymi hitami undergroundu i college'owych radia w Stanach Zjednoczonych.
Po przełomowym sukcesie The Head on the Door (Głowa na Drzwi) w 1986 r. Kuracja powstała dzięki składance "Stojąc na Plaży": The Singles. Standing on a Beach osiągnęła numer cztery w Wielkiej Brytanii, ale co ważniejsze, ustanowiła zespół głównym aktem kultowym w Stanach Zjednoczonych; album osiągnął najwyższy poziom 48 i w ciągu roku zdobył złoto. Krótko mówiąc, Standing on a Beach stworzył scenę dla podwójnego albumu Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me z 1987 roku. Album był eklektyczny, ale był przebojem, który zaowocował czterema przebojowymi singlami w Wielkiej Brytanii ("Why Can't I Be You", "Catch", "Just Like Heaven", "Hot Hot Hot Hot!!!") i pierwszym przebojem grupy w amerykańskim Top 40, "Just Like Heaven". Po trasie wspierającej Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me, aktywność Cure'a zatrzymała się. Zanim The Cure rozpoczęli pracę nad nowym albumem na początku 1988 roku, zespół zwolnił Tolhursta, twierdząc, że relacje między nim a resztą zespołu zostały nieodwracalnie zniszczone. Tolhurst wkrótce złożył pozew, twierdząc, że jego rola w zespole była większa niż wynikało to z jego kontraktu i w konsekwencji zasłużył na więcej pieniędzy.
W międzyczasie The Cure zastąpił Tolhurst byłym klawiszowcem Psychedelic Furs Rogerem O'Donnellem i nagrał swój ósmy album, Disintegration. Wydany wiosną 1989 roku album był bardziej melancholijny niż jego poprzednik, ale od razu stał się hitem, osiągając numer trzy w Wielkiej Brytanii i 14 w Stanach Zjednoczonych i dając początek serii przebojowych singli. "Kołysanka" stała się największym brytyjskim przebojem grupy wiosną 1989 roku, osiągając piąty poziom. Pod koniec lata zespół miał swój największy amerykański przebój z "Love Song", który wspiął się na drugie miejsce. Na trasie Disintegration Cure zaczął grać na stadionach w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Jesienią 1990 roku Cure wydał Mixed Up, kolekcję remiksów z nowym singlem "Never Enough". Po trasie Disintegration, O'Donnell opuścił zespół, a The Cure zastąpił go swoim roadie, Perrym Bamonte. Wiosną 1992 roku, zespół wydał Wish. Podobnie jak Disintegration, Wish od razu stał się hitem, wchodząc na pierwsze i drugie miejsce na brytyjskich listach przebojów, a także wydając przeboje singli "High" i "Friday I'm in Love". The Cure wyruszył na kolejną międzynarodową trasę koncertową po wydaniu Wish. Jeden koncert, wykonany w Detroit, został udokumentowany na filmie "Show" oraz na dwóch albumach "Show" i "Paris". Film i albumy zostały wydane w 1993 roku.
Thompson opuścił zespół w 1993 roku, by dołączyć do zespołu Jimmy'ego Page'a i Roberta Plant'a. Po jego odejściu, O'Donnell ponownie dołączył do składu jako klawiszowiec, a Bamonte przeszedł z obowiązków syntezatora na gitarę. Przez większość 1993 roku i na początku 1994 roku, Cure został odsunięty na bok przez trwający proces sądowy z Tolhurst, który domagał się współwłasności nazwy zespołu, a także starał się zrestrukturyzować jego tantiemy. Ugoda (orzeczona na korzyść zespołu) dotarła w końcu jesienią 1994 roku, a Cure skierował ich uwagę na zadanie, które mieli do wykonania: nagranie kolejnego albumu na Wish. Jednak perkusista Boris Williams odszedł z zespołu w momencie, gdy zespół przygotowywał się do rozpoczęcia procesu nagraniowego. Grupa zatrudniła nowego perkusistę poprzez ogłoszenia w brytyjskich gazetach muzycznych; wiosną 1995 roku Jason Cooper zastąpił Williamsa. Wiosną 1995 roku Jason Cooper zastąpił Williamsa. W 1995 roku Cure nagrał swój dziesiąty album studyjny, wstrzymując się latem z występami na kilku europejskich festiwalach muzycznych. Album, zatytułowany Wild Mood Swings, został ostatecznie wydany wiosną 1996 roku, poprzedzony singlem "The 13th".
Połączenie popowych melodii i ciemniejszych momentów, które doczekały się tytułu, Wild Mood Swings spotkało się z mieszanym przyjęciem krytycznym i komercyjnym, spowalniając, ale nie zatrzymując rozmachu zdobytego przez Wish. Galore, druga kolekcja singli Cure'a, koncentrująca się na hitach zespołu od czasów Standing on a Beach, pojawiła się w 1997 roku i zawierała nowy utwór "Wrong Number". Kolejne lata Cure spędzili po cichu - dając piosenkę do ścieżki dźwiękowej X-Files, Robert Smith pojawiając się w pamiętnym odcinku South Park - powracając w 2000 roku z Blood Flowers, ich ostatnim albumem z oryginalnym materiałem, dla Fiction. Zaprojektowany jako ostatnia odsłona ciężkiej gotyckiej trylogii, która rozciągała się aż do Pornografii i zawierała Disintegration, Bloodflowers został dobrze przyjęty i odniósł spory sukces, zdobywając nominację do Grammy za najlepszy album z muzyką alternatywną. W następnym roku The Cure zamknęli kontrakt z wytwórnią Fiction, który zaowocował największymi przebojami w ich karierze, a także wydaniem DVD z ich najpopularniejszymi teledyskami. W 2002 roku spędzili trochę czasu w drodze, kończąc trasę koncertową trzydniowym stoiskiem w Berlinie, gdzie każdej płyty z ich "trylogii gotyckiej" zagrali w inną noc; wydarzenie to zostało udokumentowane w domowym wydaniu wideo Trilogy.
The Cure podpisał międzynarodowy kontrakt z Geffen Records w 2003 roku, a następnie rozpoczął szeroko zakrojoną kampanię reedycji w 2004 roku z zestawem rarytasów Join the Dots: B-Sides & Rarities, 1978-2001 (The Fiction Years); wkrótce potem pojawiły się dwupłytowe, rozszerzone wydania ich najwcześniejszych albumów. Również w 2004 roku zespół wydał swój pierwszy album dla Geffen, tytułowy album nagrany na żywo w studio. Cięższy, ale niekoniecznie trudniejszy - i z pewnością nie bardziej ponury niż Bloodflowers - The Cure został częściowo zaprojektowany tak, by przemówić do młodszej publiczności zaznajomionej z The Cure poprzez ich wpływ na nową generację zespołów, z których wiele zostało zaprezentowanych jako akty otwierające trasę zespołu wspierającą album. Zespół The Cure przeszedł kolejną zmianę składu w 2005 roku, kiedy to Bamonte i O'Donnell opuścili grupę, a Porl Thompson powrócił na swój trzeci występ. Ten nowy, bezklawiszowy skład zadebiutował w 2005 roku jako headline act na koncercie benefisowym Live 8 Paris, a następnie wyruszył w trasę letniego festiwalu, którego główne atrakcje zostały uchwycone na DVD Festival 2005. The Cure pojawił się na różnych festiwalach w ciągu następnych dwóch lat, grając bardziej rozbudowaną trasę po Europie na początku 2008 roku, kiedy to ukończyli swój 13-ty album. Pierwotnie pomyślany jako podwójny album, płyta została podzielona na dwie części przed jej wydaniem, z lżejszym, poppiersiowym materiałem wydanym po raz pierwszy jako 4:13 Dream w październiku 2008 roku. Po trzyletniej przerwie zespół powrócił na trasę koncertową "Reflections" - rozpoczynając ją w Australii i widząc powrót oryginalnego perkusisty i klawiszowca Lola Tolhursta po około 22 latach - na której zespół zagrał swoje pierwsze trzy albumy, Three Imaginary Boys, Seventeen Seconds i Faith, w całości. W tym samym roku nagrano i wydano 150-minutowe nagranie na Bestival na Isle of Wight w 2011 roku, a zespół kontynuował trasę koncertową w 2012 i 2013 roku z występami na festiwalach w Europie i Ameryce Północnej oraz z nagłówkami koncertów w Ameryce Łacińskiej. Na początku 2014 roku Smith ogłosił, że w 2014 roku wyda follow-up do 4:13 Dream, a po trasie "Reflections" zagra kolejną serię koncertów z pełnym albumem, tym razem wykonując The Top, The Head on the Door, oraz Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me w całości.
Zobacz także: Tekst piosenki The Cure - Friday I'm in love
